Afscheid van mijn Brother naaimachine

Deze week was het zover, mijn oude naaimachine ging het huis uit. Afgelopen kerst had ik mezelf een nieuwe cadeau gedaan en dat is nu bijna een jaar geleden. En de Brother stond al een poosje in een hoekje op zolder. Ook al heeft deze machine niet altijd zijn best gedaan (werkelijk, koop nooit een showmodel!! Ook niet als ze zeggen dit is de laatste, je krijgt korting, etc. zucht). En toch hield ik van deze machine. Ik kocht hem precies in de tijd dat beide kinderen nog volop in de verkleedkleren en de knuffels zaten. Ik heb er dan ook heel wat op gemaakt. Ik begon met twee "aliëns" die mij op zolder nog steeds aan zitten te kijken. Ook deze machine had een voorganger. Een Toyota. Gekregen van mijn ouders bij mijn afstuderen. Een eenvoudige maar oerdegelijke machine. Daar heb ik veel op gemaakt, van babykleertjes tot een flinke wollen wintermantel voor de man aan toe. En opeens was bij op. Ik zie mijn man nog met de machine naar de auto lopen om hem naar de stort te brengen, auw! Dat deden we deze week anders. De Brother bracht ik zelf naar de stort. Het ging me wel aan m'n hart. Ik zette hem in de container voor elektrische apparaten, het rook er naar frituurvet. Ook dat nog dacht ik, geen eens verse bloemen erbij. Weet je wel wat een naaimachine betekent? Moet het daar staan tussen vieze apparaten die alleen maar gediend hebben om vette happen te maken, of te snel gekochte apparaten die nergens toe dienden? Och, arme machine. Maar daar viel mijn oog op een andere naaimachine, Een gele! Daar heb ik de mijne naast gezet. Ik heb hem bedankt voor alle uren die we samen doorbrachten met allerlei lapjes en patronen. In de woonkamer, op zolder. Hij is zelfs meegeweest naar Tsjechië zodat ik in de vakantie door kon gaan met poppenkleertjes maken. Ik heb er in de naaichallenge nog een nieuwe (veel te grote) hoes voor gemaakt. En zeker, we hadden ook ruzie, over de te vele lussen aan de onderkant van het naaiwerk. Tot het echt niet meer ging en ik besloot een luxere duurdere Pfaff te kopen. Na een bedankje nog een bemoedigend woordje, ze stonden daar nu samen, om over hun belevenissen heen en weer te praten. Dag Brother!

 Ingenieur

Vandaag is het zover. Zoonlief doet zijn eindpresentatie elektrotechniek. Vier jaren HBO en wat verlenging vanwege de Corona, gaan straks in een half uur geperst worden. Een week geleden hebben we de woonkamer er al op aangepast. Ja, de woonkamer,  want Covid-19 waart nog steeds rond en de presentatie vindt plaats vanuit de woonkamer, op de eetkamertafel staan al twee computerschermen klaar, schilderij van de wand, kat verbannen naar de zolder, brief met niet storen op de voordeur en de telefoon uit. O ja, en zusjelief mag niet voor 16.00 uur thuiskomen. Papa en mama mogen het op afstand digitaal meevolgen. Dat wil zeggen, papa neemt een half uur vrij van z’n werk en logt in op meetings en mama studeert vandaag een keer op de kamer van zusjelief en zal vandaar ook meekijken via meetings en zorgen dat de kat niet alsnog gaat storen en eventuele toch-aanbellers vriendelijk doch dringend vragen een half uur later het nog eens te proberen.

Omdat de camera eerst moet ronddraaien voor de presentatie begint, als controle op eventuele fraude, mijn hemel, heb ik eerst het een en ander opgeruimd om vervolgens met m’n ziel onder de arm de krant maar eens op te slaan. Daar las ik een necrologie van een man die oud is geworden en zijn hele bestaan komt in een krantenpagina voorbij. Hij heeft met zijn vrouw acht kinderen gekregen waarvan er drie al jong overleden zijn. Soms benijd ik mensen met grote gezinnen, omdat zij daarmee een uitgestelde lege nest syndroom zouden hebben. Maar waar slaat dat op als mensen ook zoveel leed hebben meegemaakt. Ik besluit dankbaar te zijn, voor twee gezonde kinderen die nog bij mij wonen. Dat gaat ook niet vanzelf, maar wat hebben we het toch goed. Tijd voor nieuwe prioriteiten. Ik had al besloten mijn thesis niet in januari maar in juni af te hebben, dus terug met dat tandje gas. Vandaag korter studeren, zoonlief weet dat ik de hele dag paraat sta en hem niet voor de voeten zal lopen.

Ondertussen heb ik stiekem de vlag klaarstaan en ga ik een lege rugzak opzoeken en anders wel leegmaken en dan hang ik die om 16.00 uur uit. Want straks is het feest. Mijn oudste wordt vandaag ingenieur!

Energie verdelen en sew a UFO.

Deze week stond in het teken van energie verdelen en dat zal de komende tijd ook wel zo blijven. Eind oktober werd ik opgeschrikt door een gecompliceerde blindedarmontsteking. Dat is goed afgelopen maar het herstel duurde lang. En de energie is nog niet helemaal terug. Maar ik ben wel weer voor het eerst gaan werken. Er hingen slingers van de kinderen, er kwamen bloemen van de ouders. Zo lief en hartverwarmend. Maar van de bedrijfsarts mag ik nog even zo snel mogelijk na schooltijd naar huis om weer uit te rusten. En dat is maar wat nodig. De dagen dat ik niet werk probeer ik in de ochtenduren te studeren. Er komen tentamens en deadlines aan. Maar ook hier word ik geholpen, ik heb van de examencommissie een aantal verlengingen gekregen.

De spaarzame uurtjes die overblijven gaan ten eerste naar de kinderen en daarnaast naar mijn knutselwerk. Iedere dag een randje haken aan de temperatuurdeken. De bollen katoen die bij de vrieskou horen blijven in de wikkels. Het is voorlopig een zachte winter. De naaichallenge was ook een eenvoudige deze week. Naai een UFO. Ja die heb ik zat. Ik nam de eenvoudigste, T-shirt waar alleen de mouwtjes nog maar in hoefden. 

Terwijl ik internet aan het afstruinen was naar leuke stofjes leerde ik ook een nieuwe naam: French Terry. Die bleek ik dus al driekwart jaar in huis te hebben. Een tricot met een heerlijke zachte achterkant, gekocht op de lapjesmarkt van Utrecht. Ik denk dat dat shirtje wel aangenaam dragen zal zijn.

Fijn weekend!

Terug van geweest (alweer ;-) )

Ja terug van weggeweest. Ik heb de afgelopen twee jaar meer op instagram en facebook gepost. Maar toch vind ik het bloggen ook leuk. Ik schrijf nou eenmaal graag ook al leest misschien niemand het. Al hoop ik dat natuurlijk wel. En dan zijn er ook nog zoveel challenges, met lezen, haken, naaien. Dat lezen moet echt even op een laag pitje, al heb ik 's avonds wel graag een luisterboek aan, want dat lezen gaat nog even op aan mijn studie. Nog een half jaar en dan hoop ik af te studeren. Ik heb wel flinke vertraging opgelopen door ziektes in de familie en ik kreeg zelf een gecompliceerde blindedarmontsteking, dat was gevaarlijk maar is goed afgelopen. Mijn energie moet ik goed verdelen over studeren en huishouden en ik werk daarnaast ook twee dagen in de week. Heb je dan wel tijd voor je naaimachine en dan ook nog haken? Jazeker wel, die tijd maak ik. Haken is maar een randje per dag van 180 steken. Iedere dag een kleur bij de gemiddelde temperatuur van die dag. 5 minuten werk, meer niet. Mijn naaimachine staat op zolder en ieder verloren momentje kan ik daar achter gaan zitten. Verder liggen andere activiteiten zoals het spelen in orkesten helemaal stil. De hoorn hangt aan de wilgen. Dat met name ook omdat ik 's avonds graag voor het gezin thuis wil zijn, ook al heeft iedereen zijn of haar bezigheden, ik ben er.

Maar nu, terug op de blog, wat ga ik allemaal schrijven? Wat ik eerst ook deed. Ik ben weer begonnen met de sewing challenge. Kwam ik in 2018 tot nummer drie bleef ik in 2019 meteen al steken bij nummer 1. Nou wat ik dan genaaid heb is wel allemaal in gebruik geraakt. Vorig jaar begon ik met een ufo  en dat werd het gordijn voor de achterdeur. Die hangt nog heel mooi te zijn. En de fleecetrui draag ik nog steeds. Het zeemeerminnenhemdje is dochterlief (14 jaar inmiddels) nu te groot voor. Al draag ik dat soort printjes nog echt wel en ik zag op de markt een mevrouw ouder dan ik ook fier met een jurkje rondlopen in een jeugdige print. Ik zou zeggen, we gaan ervoor! De naaimachinehoes heb ik niet meer nodig want dan zijn we gelijk aanbeland bij de eerste challenge van 2020!! "Organize your sewing space" en dan denk je misschien meteen aan opruimen dan heb je het mis. Ik kocht een nieuwe naaimachine!!

De Pfaff passport 2.0

Oké vlak voor Kerstmis maar ik reken zo'n prachtige aanschaf tot het organiseren van mijn werkplek en week 59 en week 1 liggen naast elkaar.

Goed dan ga ik nu gauw door naar challenge 2, het naaien van een ufo. En daar heb ik er genoeg van, maar ik beperk me tot 1, want die challenge komt verderop nog een keer.

Toedeloetjes!