Pieterpad voorjaar 2021 dag 2 en 3

Het Pieterpad valt voor de puber niet mee. Een covidjaar gaat je niet in de kouwe kleren zitten. "Ga maar fijn met haar wandelen", zei de huisarts. Dat is wat we deden. Maar van 2 km een middagvullend programma maken vindt ook die mama een beetje zwaar. Gelukkig hebben we heel mooi weer, is de omgeving prachtig en vinden we elkaars gezelschap nog steeds fijn. We blijven ons verbazen en verrassen. Verbazen om ons medewandelaars en verrassen om de natuur. Onze medewandelaars lopen steeds vaker op merkwaardig schoeisel, zo kwamen we gisteren iemand op badslippers tegen. En de tassen zijn ook wat merkwaardig, plastic tasjes van de supermarkt. Goed, ik zal er niet meer over zeuren. Vanochtend zat ik aan de koffie voor onze tent huisje te genieten van de vele eekhoorns. Die het fijn vonden dat de mensen flink lang uitslapen. En ik dus ook en kon zodoende hun bezigheden volgen. Ze laten zich echter niet makkelijk fotograferen. En eindelijk kwam er een vlak voor me staan maar toen had ik mijn fototoestel net niet binnen handbereik. Dan maar flink inzoemen. 

Deze week liepen we de tweede helft van kaartje 39 en kaartje 40 van deel 1 en zijn gebleven ter hoogte van het dagkampeerterrein van de Holterberg. We liepen wel de route heen en terug, dat dan weer wel. Dit keer hadden we geen vouwfietsen mee en openbaar vervoer rijdt er niet op de Holterberg. De vouwfietsen pasten simpelweg niet in de auto dit keer. Want we hadden Daniël ook mee. Die wandelde liever niet mee maar zorgde in huis wel voor een hoop gezelligheid.

de maan schijnt door de boom (goed zoeken)

de heide lijkt hier op miniatuur korenschoven.

Met de snelheid van een... van een... van een eekhoorn!

Met een beetje fantasie lijkt de heide in februari ook een beetje paars.

Mijn Roodkapje, boven op de Holterberg

“Rivieren weten: er is geen haast. Op een dag komen we er wel.”

Winnie de Poeh

 

Pieterpad, Holterberg

Mijn eigenste Roodkapje 💓

We zijn weer op Pieterpad. Dat wil zeggen, dit is de versie Puber 2.0. Deden we eerst een kaartje per dag, nu doen we een stukje kaart per dag. Ik moet eerlijk opbiechten dat we het stukje tussen Hellendoorn en de Holterberg erbij in hebben laten schieten. 

We waren hier anderhalf jaar geleden voor het laatst. Toen was het hoogzomer en zeiden we iedere ochtend: "bij 26 graden moeten we weer bij de auto zijn". We spraken niet eens meer in tijden, maar vertrokken wel heel vroeg omdat er temperaturen van 40 graden zouden komen én die kwamen ook! Affijn over de Corona/Covid in het jaar daarna hoef ik niet eens meer te beginnen. We kunnen natuurlijk wachten tot alle virussen weg zijn en de puberteit over is, maar dan hoeft het niet meer. Ik heb al jong geleerd dat wachten hetzelfde betekent als iets dat nooit meer gaat gebeuren. Dus ik heb een huisje geboekt, in Holten. En we stoppen de puber gewoon in de auto, flesjes water en koekjes in de rugzak en we gaan gewoon een kleine stukje lopen naar het allermooiste uitzicht. 

Heerlijk!!

Oké, de foto geeft niet weer wat we echt zagen, maar het was er echt heerlijk!

Hier kijken we met onze neus richting Zwolle, die we ook echt konden zien liggen.

Zo ziet de heide er in februari uit. 

En hier zitten we met onze neus richting Almelo.

En het is druk, razend druk. Er is een grote parkeerplaats bij het bezoekerscentrum in Nijverdal en we hadden het laatste plekje. Er lopen hier genoeg mensen rond die nu eigenlijk liever in een pretpark gezeten hadden, te oordelen naar wat ze uit hun plastic tasjes halen, bier en energiedrankjes en hun kinderen buiten de paden over de heide laten draven en in de rondte lopen schoppen. Zucht, hier ligt zeker ook weer een taak voor het onderwijs? Als ik over mijn frustratie heen ben knip ik deze zinnen er weer tussenuit 😉

De mens is het enige wezen dat opvoeding nodig heeft.

Immanuel Kant

 

De vasten zijn begonnen

Gisteren was het aswoensdag. Maar wel anders dan anders. Konden we vorig jaar nog een askruisje in de kerk halen, werd het dit jaar virtueel "gestrooid" via de livestream. Ik mis het allemaal wel (heel erg). Ik ben ook veel tegengekomen dat er dit jaar minder mensen vasten omdat alles al het hele jaar sober was. Ja, en toch doe ik het wel. Dit jaar vasten we zoals andere jaren van vlees, alcohol, snoep en koek. En dit jaar vast ik ook van Facebook. Er blijft genoeg over om wel te eten en te drinken, we hebben al twee dagen heerlijk vegetarisch gegeten. En in plaats van kletsen via Facebook stuur ik nu elke dag een kaartje, ouderwets via de post. 

Vandaag kwam er een flink pakket binnen, ik heb heel veel kaartjes besteld bij Dille en Kamille. En postzegelvellen bij post.nl. Gisteren had ik m'n eerste kaartje op de bus gedaan uit m'n bestaande collectie. En natuurlijk ging die naar mijn moeder. Een heleboel poezen erop, want o ze wil zo graag een poes. 

En ja, schoonmaken gaan we ook, zo milieuvriendelijk mogelijk. Ik heb Castillezeep gekocht, 100 % plantaardig en zonder palmolie. Geschikt voor onder de douche en voor het huishouden. Die neem ik van de zomer ook mee met kamperen!

En vandaag ging het tweede kaartje. Deze puttertjes gingen naar een oud-college. Ik las in ons kerkblaadje dat ze in het verzorgingstehuis is opgenomen. Ik zie ons nog zo bijpraten over werk en privé, ze leerde me wat kneepjes van het vak en gaf me bij mijn afscheid een mooi poezie-album waar alle collega's iets liefs in hadden geschreven. Ik schrok van het bericht en dat de tijd vliegt en het leven zo broos kan zijn.

Zoals een bloem de zon nodig heeft om bloem te worden, zo heeft een mens de liefde nodig om mens te worden.

Phil Bosmans

 

Winter!!

Dit is waar we stiekem op gehoopt hadden, winter. Met sneeuw en later ook ijs! Oké de sneeuw wou niet echt plakken omdat het stuifsneeuw was, maar de pret was er niet minder om. Zelfs die twee groten van mij gingen naar buiten.

En deze dame kan lekker schaatsen, rondjes draaien op ijshockeyschaatsen, dat ging goed. Zonnetje erbij en moeder was ook weer blij.

Oma was ook ingesneeuwd, maar met de zon erbij was het uitzicht toch wel prachtig!

Terwijl de dooi al voorzichtig begon in te zetten werd er toch nog een tekening op de besneeuwde tuintafel gemaakt.

En ondertussen ging het opruimen door, dat wil zeggen, alleen de koelkast en de diepvries, want dat kon nu eens fijn naar buiten. Die kan er weer even tegen.

Our footprints always follow us on days when it’s been snowing. They always show us where we’ve been, but never where we’re going.

Winnie the Pooh

Maria-Lichtmis

~2 februari~

Maria Lichtmis én presentatie van de Heer én Imbolc én Saint Bridged én (ja, die ook) Vrouw Holle.

En allemaal markeren ze het einde van het Kerstfeest, begin van het vroege voorjaar, want we hebben al meer daglicht. En dat zien we terug in de pannenkoek>>

Met Maria Lichtmis eten we pannenkoeken (en op verzoek ook nog zelfgemaakte erwtensoep, toe maar). Vanavond gaat ook ons laatste stukje kerstversiering eruit (de ster) en branden we de restjes van onze adventskaarsen op. 2 februari en jij dacht dat dat een gewone dag was

“What day is it?” asked Pooh.

“It’s today,” squeaked Piglet.

“My favorite day,” said Pooh.”