protest

Onze Kirsten ontpopt zich als een echte activiste. De gemeente heeft bepaald dat het kleine speelveldje in onze straat geen speelveldje meer is. En weet je wat er stond? Eén bank om op te zitten en twee evenwichtsbalkjes. De gemeente heeft besloten dat er te weinig kinderen in de straat wonen om dit te onderhouden (!?!) De kinderen kunnen best naar een verderop gelegen speelveld waarbij ze moeten oversteken (buurman rijdt nog steeds geen 30 km per uur, maar ......) en langs geparkeerde auto's moeten lopen en wat vinden ze dan op dat veld? Houd je vast... 1 schommel! Aaaaaahhhh.
We willen niet veel, ook Kirsten niet. Kirsten wil de evenwichtbalkjes terug en wij het bankje! En Kirsten heeft helemaal zelf een protestbrief geschreven en wil die aanbieden aan de gemeente.

vertaling: Boze papa, boze mama, boze Daniël en boze Kirsten.
Ik wil de evenwichtbalkjes en de bank terug!

hoezo zaterdagmiddag?

En alweer een bericht. Vier op één middag. Duidelijk een zaterdagmiddag. Vanmiddag dus ook nog achter het naaimachien gezeten en poppenkleertjes (af)gemaakt.

lego en bureau

Ik zei het al, een bureau is om aan te spelen niet om aan te werken.

de vrijdagavond vriendinnenclub

In de bieb zag ik dit boek staan. Eigenlijk moet ik zeggen boeken, want deze titel stond bij de grote letter afdeling en dit verhaal past dan niet in 1 band. De omslag sprak me aan en ben eerst gaan kijken of ook de originele uitgave er zou staan en die was er gelukkig. Gelukkig, omdat ik nog niet eerder een groot letter boek heb gelezen. En ik denk dan dat ik een boek bezet houd die eigenlijk voor iemand anders gedrukt is. Terug naar de vrijdagavond vriendinnenclub. Ik wist me er van te overtuigen dat dit geen, let op geen, chiklit is, want dat heb ik weleens geprobeerd maar daar kan ik niet doorkomen. Nee, dit is een echt boek. Op de binnenflap staat: een jonge alleenstaande moeder heeft in New York een wolwinkel waar een breiclubje ontstaat en sterke vriendschappen worden gevormd. Dat sprak mij meteen aan. Brei- en naaiclubjes zijn zowiezo een grote hit dit moment, al lijkt het wel dat de naaiclubjes alleen nog in België te vinden zijn en ik de stoute schoenen niet aangetrokken krijg om er zelf één te beginnen. Breiclubjes zijn er al wel veel. Pas hier in Houten is er een actie geweest, Houten brei(d)t zich uit. waarbij een heleboel mensen meters gebreid hebben en daarbij de pilaren en bomen bij het station ingepakt hebben. Ik wilde het fotograferen, maar op het moment supreme zei mijn camera: bevat geen geheugenkaart. Dat komt ervan als je zit te bloggen en je kaartje in de laptop laat zitten. Een tweede kans heb ik mezelf helaas niet gegund en de breisels zijn alweer weg.
En het boek? Ja, prachtig natuurlijk. Je leert alle personen goed kennen, je leert zelfs breien. De verhalen zijn ontroerend. Op het slot zelfs iets tè ontroerend waardoor er zakdoeken bij moeten komen. Ik vertel hier niet wat er dan gebeurt. Voor mij had het niet gehoeven, want het boek had zo al drama genoeg. Het mooiste vond ik het fragment dat Georgia met haar dochter Dakota naar Schotland gaat om daar de (over) grootmoeder van 90 te gaan bezoeken die nog geheel en al zelfstandig in een cottage woont en ze rondleidt door het dorp aldaar. Ik ben gek op stoere granny's. 


de vrijdagavondvriendinnenclub van Kate Jacobs



bureau is om aan te spelen

Ziehier het bureau van de puber. Ik had er een vóór en ná foto van kunnen maken. Maar zo wil je de wereld niet rond. Er waren wat verhuisdozen nodig om het eerst leeg te ruimen, daarna ging er een lekkere sopdoek over en wat teruggezet werd zijn echte puberdingen. Een zelfgemaakte pennenstandaard, donald duckies, en phineas en ferb poppetjes. En nu wordt er aan dit bureau weer lekker gelego'd. Want huiswerk, dat doen we natuurlijk beneden aan de eetkamertafel.

jurkje

Zaterdag nog een mooie stof op de markt in Utrecht

Nu een mooi zomers jurkje

moederdag

Een naamdicht gemaakt door Daniël:

   Een andere moeder wil ik niet

Leuke moeder dat ben jij

Lief dat ben jij

Yoghurt is toch lekker.

the lakehouse

Als Alex in 2004 een huis aan een meer koopt, vindt hij brieven in de brievenbus van de vorige eigenaresse, Kate Forster. Hij wil de brieven bij haar huidige adres afleveren, maar komt er dan achter dat het adres niet meer bestaat. Kate en Alex beginnen elkaar te schrijven en ontdekken tot hun grote schrik dat Alex in 2004 leeft en Kate in 2006. Ze proberen een manier te vinden om elkaar te ontmoeten, want de twee worden hopeloos verliefd op elkaar.
Verenigde Staten / Australië
Drama / Romantiek
105 minuten

geregisseerd door Alejandro Agresti
met Keanu Reeves, Sandra Bullock en Willeke van Ammelrooy

Dit is echt een hele mooie film, gehuurd bij de dvdtheek. Ook de mevrouw aan de kassa vindt het een aanrader en moest moeite doen niets te verklappen. Dat ga ik hier ook niet doen hoor. Maar het was wel een soort twilight zone gebeuren. En wat is het lastig als je met je volwassen huisgenoot zit te kijken en hij niet snapt dat je wat de tijd betreft gewoon moet accepteren dat het anders gaat dan in het eggie.

de tas

Ik zou de tas fotograferen in Kirstens nieuwe kamer. Bij deze dan. Het behang zit erop. Alle meubels hebben een andere plek gekregen. Dus de kamer is klaar om in te spelen én te fotograferen!

akelei

De voortuin raakt al aardig dicht begroeid en ik denk dat ik binnenkort zelfs ga ingrijpen, want de forsythia begint al aardig de lakens uit te delen en daar hebben de pioenroos, de hortensia en de vlinderstruik last van. Een assertiviteitstraining helpt niet. Nee, ik ga de pestkop zelf te lijf met een snoeischaar. Degene die zich nergens wat van aantrekt is de akelei. Eén van mijn favorieten. Ieder jaar komt er weer een polletje bij en wat schetst onze verbazing het is ook iedere keer een andere kleur. Kijkt u even mee?

tijd van leven

Delia Grinstead is na twintig jaar huwelijk in de bekende sleur beland: haar kinderen zijn groot, haar man is sympathiek maar helaas nog altijd precies dezelfde als twintig jaar geleden. Delia gaat er vandoor, koopt een nieuwe jurk en vestigt zich in een merkwaardig plaatsje.
Ze vindt een baan en mogelijk het begin van een nieuwe liefde en een nieuw leven. Maar al die tijd blijft het verleden knagen. Waarom doen haar kinderen niet wat meer moeite om hun moeder te vinden? En klopt het dat haar zus haar oog op Delia's echtgenoot heeft laten vallen?
Ik loop al een tijd met het idee rond om korte boekbesprekingen te houden op dit blog. Let op, korte besprekingen Het is niet bedoeld voor educatie maar meer om te delen wat ik heb gelezen. Ik ben best kritisch op de boeken, want ik lees langzaam en heb er te weinig tijd voor, dus als een boek me te moeizaam gaat leg ik die opzij voor betere tijden. Ik lees vaak meerdere boeken tegelijk, dwz er ligt er één op m'n nachtkastje en er ligt er één naast de tv. En vaak dwarrelt er nog één rond die niet kan wachten en dan probeer ik tussendoor te lezen. Maar gisteren was het zondag en dan gun ik mezelf het grootste deel van de middag in de tuin te lezen. Nu heb ik een hele wand behangen en de vloer gedweild en in afwachting op het drogen waarna de meubels weer terug kunnen doe ik deze boekbespreking.

Een tijd van leven van Anne Tyler Bovenstaand cursief stuk komt van http://www.boekbeschrijvingen.nl/. Ik meen dat ik getipt werd door de Flow en daarna was het schatgraven op de website van onze bieb. Dat doe ik zo graag. De bieb had hem niet en heeft hem toen gereserveerd uit een andere bieb, geweldig systeem. Maar affijn, wat vond ik van het boek? Geen waardering krijgen als echtgenote, moeder en leerkracht is een grote overeenkomst met hoe Delia het leven ervaart. Al krijg ik van mijn kinderen meer waardering dan Delia, maar dat zal ook wel met het leeftijdsverschil te maken hebben. Maar ze loopt tijdens de vakantie weg. En niet eens met opzet, nee , het gebeurt gewoon. De klusjesman laat zijn geleende camper zien en zij wil een eindje mee proefrijden, laat zich afzetten bij een onbekend stadje, huurt daar een kamer, neemt een baan, krijgt vrienden en een nieuw bestaan. Ik zou bijna zeggen, een droom. Maar ook de waarschuwing: "Don't try this at home!" Jaloersmakend is wel haar makkelijke manier van doen. Alles lukt haar. Maar dat is misschien juist wel weer fijn van het lezen, waarom zou alles altijd tegen moeten zitten? Zo'n zondagmiddag in de tuin moet ook weer niet te zwaar worden. Ik vind het een leuk boek en de naam van Ann Tyler ga ik onthouden want dit soort boeken smaken naar meer.