Afscheid van mijn Brother naaimachine

Deze week was het zover, mijn oude naaimachine ging het huis uit. Afgelopen kerst had ik mezelf een nieuwe cadeau gedaan en dat is nu bijna een jaar geleden. En de Brother stond al een poosje in een hoekje op zolder. Ook al heeft deze machine niet altijd zijn best gedaan (werkelijk, koop nooit een showmodel!! Ook niet als ze zeggen dit is de laatste, je krijgt korting, etc. zucht). En toch hield ik van deze machine. Ik kocht hem precies in de tijd dat beide kinderen nog volop in de verkleedkleren en de knuffels zaten. Ik heb er dan ook heel wat op gemaakt. Ik begon met twee "aliëns" die mij op zolder nog steeds aan zitten te kijken. Ook deze machine had een voorganger. Een Toyota. Gekregen van mijn ouders bij mijn afstuderen. Een eenvoudige maar oerdegelijke machine. Daar heb ik veel op gemaakt, van babykleertjes tot een flinke wollen wintermantel voor de man aan toe. En opeens was bij op. Ik zie mijn man nog met de machine naar de auto lopen om hem naar de stort te brengen, auw! Dat deden we deze week anders. De Brother bracht ik zelf naar de stort. Het ging me wel aan m'n hart. Ik zette hem in de container voor elektrische apparaten, het rook er naar frituurvet. Ook dat nog dacht ik, geen eens verse bloemen erbij. Weet je wel wat een naaimachine betekent? Moet het daar staan tussen vieze apparaten die alleen maar gediend hebben om vette happen te maken, of te snel gekochte apparaten die nergens toe dienden? Och, arme machine. Maar daar viel mijn oog op een andere naaimachine, Een gele! Daar heb ik de mijne naast gezet. Ik heb hem bedankt voor alle uren die we samen doorbrachten met allerlei lapjes en patronen. In de woonkamer, op zolder. Hij is zelfs meegeweest naar Tsjechië zodat ik in de vakantie door kon gaan met poppenkleertjes maken. Ik heb er in de naaichallenge nog een nieuwe (veel te grote) hoes voor gemaakt. En zeker, we hadden ook ruzie, over de te vele lussen aan de onderkant van het naaiwerk. Tot het echt niet meer ging en ik besloot een luxere duurdere Pfaff te kopen. Na een bedankje nog een bemoedigend woordje, ze stonden daar nu samen, om over hun belevenissen heen en weer te praten. Dag Brother!

 Ingenieur

Vandaag is het zover. Zoonlief doet zijn eindpresentatie elektrotechniek. Vier jaren HBO en wat verlenging vanwege de Corona, gaan straks in een half uur geperst worden. Een week geleden hebben we de woonkamer er al op aangepast. Ja, de woonkamer,  want Covid-19 waart nog steeds rond en de presentatie vindt plaats vanuit de woonkamer, op de eetkamertafel staan al twee computerschermen klaar, schilderij van de wand, kat verbannen naar de zolder, brief met niet storen op de voordeur en de telefoon uit. O ja, en zusjelief mag niet voor 16.00 uur thuiskomen. Papa en mama mogen het op afstand digitaal meevolgen. Dat wil zeggen, papa neemt een half uur vrij van z’n werk en logt in op meetings en mama studeert vandaag een keer op de kamer van zusjelief en zal vandaar ook meekijken via meetings en zorgen dat de kat niet alsnog gaat storen en eventuele toch-aanbellers vriendelijk doch dringend vragen een half uur later het nog eens te proberen.

Omdat de camera eerst moet ronddraaien voor de presentatie begint, als controle op eventuele fraude, mijn hemel, heb ik eerst het een en ander opgeruimd om vervolgens met m’n ziel onder de arm de krant maar eens op te slaan. Daar las ik een necrologie van een man die oud is geworden en zijn hele bestaan komt in een krantenpagina voorbij. Hij heeft met zijn vrouw acht kinderen gekregen waarvan er drie al jong overleden zijn. Soms benijd ik mensen met grote gezinnen, omdat zij daarmee een uitgestelde lege nest syndroom zouden hebben. Maar waar slaat dat op als mensen ook zoveel leed hebben meegemaakt. Ik besluit dankbaar te zijn, voor twee gezonde kinderen die nog bij mij wonen. Dat gaat ook niet vanzelf, maar wat hebben we het toch goed. Tijd voor nieuwe prioriteiten. Ik had al besloten mijn thesis niet in januari maar in juni af te hebben, dus terug met dat tandje gas. Vandaag korter studeren, zoonlief weet dat ik de hele dag paraat sta en hem niet voor de voeten zal lopen.

Ondertussen heb ik stiekem de vlag klaarstaan en ga ik een lege rugzak opzoeken en anders wel leegmaken en dan hang ik die om 16.00 uur uit. Want straks is het feest. Mijn oudste wordt vandaag ingenieur!