Mijn eigenste Roodkapje 💓
We zijn weer op Pieterpad. Dat wil zeggen, dit is de versie Puber 2.0. Deden we eerst een kaartje per dag, nu doen we een stukje kaart per dag. Ik moet eerlijk opbiechten dat we het stukje tussen Hellendoorn en de Holterberg erbij in hebben laten schieten.
We waren hier anderhalf jaar geleden voor het laatst. Toen was het hoogzomer en zeiden we iedere ochtend: "bij 26 graden moeten we weer bij de auto zijn". We spraken niet eens meer in tijden, maar vertrokken wel heel vroeg omdat er temperaturen van 40 graden zouden komen én die kwamen ook! Affijn over de Corona/Covid in het jaar daarna hoef ik niet eens meer te beginnen. We kunnen natuurlijk wachten tot alle virussen weg zijn en de puberteit over is, maar dan hoeft het niet meer. Ik heb al jong geleerd dat wachten hetzelfde betekent als iets dat nooit meer gaat gebeuren. Dus ik heb een huisje geboekt, in Holten. En we stoppen de puber gewoon in de auto, flesjes water en koekjes in de rugzak en we gaan gewoon een kleine stukje lopen naar het allermooiste uitzicht.
Heerlijk!!
Oké, de foto geeft niet weer wat we echt zagen, maar het was er echt heerlijk!
Hier kijken we met onze neus richting Zwolle, die we ook echt konden zien liggen.
Zo ziet de heide er in februari uit.
En hier zitten we met onze neus richting Almelo.
En het is druk, razend druk. Er is een grote parkeerplaats bij het bezoekerscentrum in Nijverdal en we hadden het laatste plekje. Er lopen hier genoeg mensen rond die nu eigenlijk liever in een pretpark gezeten hadden, te oordelen naar wat ze uit hun plastic tasjes halen, bier en energiedrankjes en hun kinderen buiten de paden over de heide laten draven en in de rondte lopen schoppen. Zucht, hier ligt zeker ook weer een taak voor het onderwijs? Als ik over mijn frustratie heen ben knip ik deze zinnen er weer tussenuit 😉
De mens is het enige wezen dat opvoeding nodig heeft.
Immanuel Kant