Het Pieterpad valt voor de puber niet mee. Een covidjaar gaat je niet in de kouwe kleren zitten. "Ga maar fijn met haar wandelen", zei de huisarts. Dat is wat we deden. Maar van 2 km een middagvullend programma maken vindt ook die mama een beetje zwaar. Gelukkig hebben we heel mooi weer, is de omgeving prachtig en vinden we elkaars gezelschap nog steeds fijn. We blijven ons verbazen en verrassen. Verbazen om ons medewandelaars en verrassen om de natuur. Onze medewandelaars lopen steeds vaker op merkwaardig schoeisel, zo kwamen we gisteren iemand op badslippers tegen. En de tassen zijn ook wat merkwaardig, plastic tasjes van de supermarkt. Goed, ik zal er niet meer over zeuren. Vanochtend zat ik aan de koffie voor onze tent huisje te genieten van de vele eekhoorns. Die het fijn vonden dat de mensen flink lang uitslapen. En ik dus ook en kon zodoende hun bezigheden volgen. Ze laten zich echter niet makkelijk fotograferen. En eindelijk kwam er een vlak voor me staan maar toen had ik mijn fototoestel net niet binnen handbereik. Dan maar flink inzoemen.
Deze week liepen we de tweede helft van kaartje 39 en kaartje 40 van deel 1 en zijn gebleven ter hoogte van het dagkampeerterrein van de Holterberg. We liepen wel de route heen en terug, dat dan weer wel. Dit keer hadden we geen vouwfietsen mee en openbaar vervoer rijdt er niet op de Holterberg. De vouwfietsen pasten simpelweg niet in de auto dit keer. Want we hadden Daniël ook mee. Die wandelde liever niet mee maar zorgde in huis wel voor een hoop gezelligheid.
de maan schijnt door de boom (goed zoeken)
de heide lijkt hier op miniatuur korenschoven.
Met de snelheid van een... van een... van een eekhoorn!
Met een beetje fantasie lijkt de heide in februari ook een beetje paars.
Mijn Roodkapje, boven op de Holterberg
“Rivieren weten: er is geen haast. Op een dag komen we er wel.”
Winnie de Poeh